رونمایی از «عصیان» میدیا فرج نژاد / موسیقی ایرانی نیازی به ناجی ندارد
موسیقی پارس: میدیا فرج نژاد در نشست خبری تازه‌ترین اثر خود گفت: موسیقی ایرانی نیازی به ناجی ندارد و خیلی بزرگ‌تر از آن است که نگران تخریبش باشیم. پس من نگران موسیقی نیستم من نگران موزیسین‌هایی هستم که به آن‌ها توجهی نمی‌شود.
مراسم رونمایی و نشست خبری آلبوم «عصیان» اثری از میدیا فرج نژاد عصر روز جمعه (3 تیرماه سال جاری) با حضور این هنرمند و جمعی از اصحاب رسانه در موزه ارتباطات برگزار شد.
در ابتدای نشست میدیا فرج نژاد درباره روند تولید آلبوم توضیح داد: تقریباً چهار سال و نیم پیش به فکر شروع اثری منطبق بر استانداردهای آلبوم طغیان (که دوازده سال پیش‌تولید کرده بودم) افتادم با تفاوت‌های متعددی که عصیان نسبت به طغیان دارد. هدف از تولید این آلبوم؛ ارائه روایتی از دوره‌های مختلف زندگی خودم مبتنی بر بداهه بود تا بتوانم قصه‌های مختلفی که در بازه زمانی سال 96 تا 99 اتفاق افتاده را به رشته موسیقایی دربیاورم. ما کشور پر اتفاقی هستیم و این موضوع بر روی موسیقی هم بسیار تأثیرگذار بود و روند خاصی را به آلبوم داد و ازاین‌جهت آلبوم ارزشمندی است و برای من به‌نوعی یک آلبوم شخصی نیز محسوب می‌شود.
این آهنگساز و نوازنده تار با اشاره به وقوع اتفاقات گوناگون و تأثیر آن بر روی آلبوم «عصیان» اظهار کرد: طبیعتاً وقوع اتفاقات و فشار محیط بر ما، خفقان ایجاد می‌کند و این خفقان برای من به‌عنوان یک موزیسین به مفهوم طغیان، عصیان یا هر کلمه‌ای شبیه آن در موسیقی سرباز می‌کند. زبان من زبان موسیقی است و ترجیح می‌دهم به‌جای حرف؛ ساز بنوازم. امیدوارم توانسته باشم بخشی از آن چیزی که واقع اتفاق افتاده را بازگو کرده باشم چون محدودیت‌هایی را به‌عنوان یک شخص دارم اما بااین‌حال وظیفه خود دانستم تا جایی که می‌توانم در هر دوره‌ای زبان حال مردم و در کنارشان باشم.
وی درباره تجربه خوانندگی یکی از قطعات این آلبوم با عنوان «اسیر» با شعری از علیرضا کلیایی بیان کرد: سال‌هاست که در عرصه خوانندگی تمرین می‌کنم. البته که هیچ‌وقت دوست نداشتم به‌عنوان خواننده برای مخاطبانم معرفی شوم. برای من تألیف مهم‌تر از خوانندگی است و بی‌شک تألیف شانِ مهم‌تری برایم دارد. شخصاً مدعی خوانندگی نیستم اما نسبت به آهنگسازان دیگری که وارد عرصه خوانندگی شده‌اند، خواننده‌ی بهتری هستم. از طرفی قطعه‌ی اسیر را به خوانندگان دیگری برای خواندن سپردم و خودم نیز روی این قطعه اتود زدم. درنهایت علیرضا کلیایی شاعر این آهنگ هم، نظرش این بود که قطعه با صدای خودم منتشر شود.
فرج نژاد ضمن انتقاد به انتخاب اشعار صرفاً عاشقانه در تولیدات موسیقی گفت: عشق، محبت و دوست داشتن؛ بخشی از وجوه بشریت است اما ما در همین حس خلاصه نمی‌شویم برخی اوقات فکر می‌کنم بقیه احساسات بشر همچون خشم، عصبانیت و اعتراض کجاست و چرا در موسیقی داخلی کشور کمتر آن‌ها را می‌شنویم؟ شاید دلیل اصلی استفاده از اشعار عاشقانه، سهولت در مجوز است.
وی که معتقد است در حوزه موسیقی دو نوع ممیزی وجود دارد؛ اظهار کرد: اولین ممیزی، همان چیزی است که در وزارت ارشاد وجود دارد. ممیزی دوم هم مربوط به خود هنرمندان در مواجهه با مخاطب است. در این زمینه آواز برایم مهم‌ترین اولویت است. اصلاً به همین دلیل بود که پروژه‌ی «آواز معاصر» را راه‌اندازی کردیم و به استعدادیابی در عرصه آواز پرداختیم. در پروژه «آواز معاصر» شاهد حضور بیش از 700 خواننده از مناطق مختلف کشور بودیم.
فرج نژاد با اشاره به اینکه حال موسیقی ایران خوب نیست، افزود: تمام اتفاقات موجود در کشور حال خوبی ندارد. موسیقی هم جزئی از این جامعه است. درعین‌حال موسیقی ما نیازی به ناجی ندارد. ما فقط سعی می‌کنیم با زبان خودمان تربیت‌کننده نسلی باشیم که بتوانیم نسل بعدی را در موسیقی ایرانی شکوفا کنیم. من انتهایی برای این رودخانه موسیقی نمی‌بینم. موسیقی ایرانی خیلی بزرگ‌تر از آن است که نگران تخریبش باشیم. پس من نگران موسیقی نیستم من نگران موزیسین‌هایی هستم که به آن‌ها توجهی نمی‌شود. لطفاً دنبال ناجی و منجی موسیقی نگردیم. ما باید بسیار بزرگ‌تر از این‌ها فکر کنیم. موسیقی ایران دوران و شرایطِ بسیار بدتر از امروز را از سر گذرانده است.
وی در مورد شباهت شیوه اجرایی پروژه «تار و تاریخ» با پروژه‌های مشابه اظهار کرد: اردیبهشت سال 1399 پروژه‌ای به نام «صدای تاریخ» به همت سیف‌الله شکری و با حمایت میراث فرهنگی شکل گرفت. این پروژه تلاش داشت تا آثاری مبتنی بر موسیقی باستانی مناطق مختلف کشور ارائه دهد. به‌هرحال ذات موسیقی پژوهشی این‌گونه است که از هیاهوی رسانه‌ای به دور است اما من به‌شدت این پروژه را رصد می‌کردم و حتی در این زمینه کارهایی را انجام دادم. بعدازاین ماجرا بود که دوستان دیگری در قالب دیگری پروژه را ادامه دادند و بعد در اوایل سال 1400 بود که علی قمصری دوست عزیزم پروژه تار ایرانی را آغاز کرد. من به این فکر کردم که می‌شود این کار را با شیوه‌ای دیگر انجام داد و نگاهی بلندمدت به آن داشت. تلاش کردم تا طرحی را عملی کنم که استانداردهای ضبطِ صدا و تصویر را داشته باشد. تلاش کردم اثری را پیش روی مخاطب بگذارم که در شانِ اماکنِ تاریخی و البته در شانِ مخاطب باشد. از طرفی برایم ناراحت‌کننده بود که برخی از دوستان دائم می‌خواستند چنین القا کنند که چنین کاری از آن‌ها شروع‌شده و اساساً هرکسی به اماکن تاریخی برود، دنباله‌روی آن‌هاست. به‌هرحال آن‌هایی که باید بدانند می‌دانند که این پروژه در همین قالب مربوط به سیف‌الله شکری است که اولین بار چنین ساختاری را در موسیقی کشورمان پیاده‌سازی کرد. هدف ما روایت گری بخشی از تاریخ سرزمین ایران با موسیقی است. اینکه هر بنای تاریخی دارای قصه‌های فراوانی است که می‌تواند موردتوجه مسئولان میراث فرهنگی کشور قرار گیرد تا از تخریب آن جلوگیری شود. شما مطمئن باشید چنین پروژه‌هایی ارث پدر ما نیست اما هرچه هست بنده در خدمتم تا هر تجربه‌ای را که می‌توانم در اختیار مخاطبان قرار دهم.
این آهنگساز درباره برگزاری کنسرت آلبوم «عصیان» بیان کرد: در حال حاضر به دلیل تمرکز بر روی پروژه «تار و تاریخ» و سفرهای مکرر نمی‌توانم درباره زمان برگزاری اجرا صحبت کنم اما حتماً برای اجرای این آلبوم و دیگر آثار برنامه ریزی خواهیم داشت.
